Εβίτα Γοργορίνη
Τις προάλλες βρέθηκα με τον Μάνο Καρυστινό ,με σκοπό να μιλήσουμε για την πρώτη μεγάλη μήκους ταινία του ,το “Dark Illusion”. Συζητώντας με τον Μάνο συνειδητοποίησα ότι το “Dark Illusion” είναι μια ιδιαίτερη ταινία ή ένα “project” όπως ο ίδιος αποκαλεί , για πολλούς λόγους. Όλη η ταινία στήθηκε χωρίς budget. Για την ολοκλήρωση της βοήθησαν φίλοι, γνωστοί, άνθρωποι που είχαν το μεράκι να βοηθήσουν νέα παιδιά. Κάθε πτυχή της, από το σενάριο που βρέθηκε μέσω διαγωνισμού μέχρι την μουσική επιμέλεια είναι κάτι πρωτότυπο. Ένα συνολικά ξεχωριστό εγχείρημα που ξεπερνάει τα όρια μιας απλής ταινίας. Ο Μάνος απέδειξε ότι εάν κάποιος έχει το ταλέντο,το μεράκι, αν αγαπάει κάτι τόσο πολύ, μπορεί να το καταφέρει χωρίς πολλά χρήματα και να βγάλει ένα αποτέλεσμα ικανό να διαγωνιστεί σ’ένα από τα μεγαλύτερα ελληνικά φεστιβάλ κινηματογράφου. Ο Μάνος Καρυστινός είναι ένας νέος και πολλά υποσχόμενος σκηνοθέτης για όλους αυτούς τους λόγους.
Η ταινία θα προβληθεί στις 3/11 10μμ και 4/11 5μμ στα πλαίσια του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (31/10-9/11) και θα διαγωνιστεί στο Ελληνικό τμήμα για το Βραβείο Κοινού.
Πες μας λίγα πράγματα για σένα. Πώς και πότε προέκυψε για σένα η σκηνοθεσία; Πότε κατάλαβες ότι αυτό θέλεις να κάνεις ;
Στα 18 μου πέρασα στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών στην Θεσσαλονίκη. Άρχισα να ζω μόνος μου και να ψάχνω τι μπορεί να μ’ευχαριστήσει σαν άνθρωπο. Μέχρι το δεύτερο έτος προσαρμοζόμουν, ψαχνόμουν. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι δε μ’ενδιαφέρει τόσο η σχολή . Έτσι. στο τρίτο έτος άρχισα ν’ασχολούμαι ενεργά με τα “καλλιτεχνικά”. Έγινα μέλος μιας θεατρικής ομάδας. Εκεί γνώρισα μια πολύ ωραία παρέα. Όλοι αγαπούσαμε το θέατρο και τον κινηματογράφο. Στα μέσα του τρίτου έτους είδα έναν διαγωνισμό ταινιών μικρού μήκους (μέχρι 10 λεπτά) τον οποίο διοργάνωνε το Πανεπιστήμιο , ανοιχτό προς όλους . Μίλησα με τους φίλους μου και εντελώς ερασιτεχνικά , με ελάχιστα μέσα ξεκινήσαμε την ταινία μας. Για παράδειγμα τραβήξαμε το βίντεο από μια φωτογραφική μηχανή , ο ήχος ήταν από ένα μικρόφωνο για skype. Πήρα το ρόλο του “αυστηρού¨σκηνοθέτη,φτάσαμε στο σημείο να μαλώνουμε,αλλά περάσαμε πολύ όμορφα . Η ταινία ονομάστηκε “Αφήστε με να κοιμηθώ” και τη στείλαμε στον διαγωνισμό. Δε πήγε πολύ καλά αλλά όλο αυτό μου άρεσε πολύ σαν ιδέα.
Την επόμενη χρονιά πήρα μέρος σ’ένα σεμινάριο όπου σε δίδασκαν πως να κάνεις μια ταινία μικρού μήκους σε 12 μαθήματα. Λίγο πριν τελειώσω είχα αποφασίσει ότι θα κάνω ταινία. Ο καθηγητής μου έλεγε ότι δεν είμαι έτοιμος αλλά σκέφτηκα να το ρισκάρω. Πήρα μια καλύτερη κάμερα,έγραψα το σενάριο και ξεκινήσαμε γυρίσματα. Τα περισσότερα έγιναν στη Θεσσαλονίκη και ένα στα Ζαχοροχώρια στο Τσεπέλοβο. Έτσι μετά από έναν μήνα γυρισμάτων, ένα μήνα μοντάζ κάναμε την 40λεπτη ταινία “ΠΑΠΑΡΗΑ”.
Όλο το στήσιμο ήταν δικό μου. Είχα αναλάβει ηχοληψία, κάμερα, σκηνοθεσία, σενάριο. Ήθελα όλα να περνάνε από το χέρι μου. Ήταν πολύ κουραστικό αλλά έμαθα πράγματα σε διάφορους τομείς. Καταφέραμε να κάνουμε προβολή μέσα στο πανεπιστήμιο το οποίο είχε μια κινηματογραφική ομάδα. Έπειτα κάναμε προβολές σε καφετέριες, μπαράκια. Επίσης κάναμε μια προβολή στο Ποσείδι (φοιτητικό camping) . Εκείνη τη χρονιά έφτιαξαν κινηματογράφο και έδειξαν στην πρεμιέρα την ταινία μας. Βέβαια το γεγονός ότι είναι ερασιτεχνική ταινία είναι προφανές. Τότε λοιπόν πήρα την απόφαση ότι θέλω να ασχοληθώ με την σκηνοθεσία. Έκανα κάποιες μικρού μήκους ενδιάμεσα, κάποια διαφημιστικά. Και κάπως έτσι άρχισα να μπαίνω στον χώρο…
Το “Dark Ilussion¨ ξεκίνησε ουσιαστικά μέσω του διαγωνισμού “Γράψε το Σενάριο”. Πες μας τι ακριβώς ήταν αυτός ο διαγωνισμός και πώς προέκυψε η ιδέα;
Τον Σεπτέμβρη του 2012,είχα χρόνο και αποφάσισα να ξεκινήσω τη συγγραφή ενός σεναρίου. Γράφω την πρώτη σκηνή και το αφήνω. Τον Σεπτέμβρη του 2013, τυχαία,διάβασα και πάλι αυτό το σενάριο.Είδα τη σκηνή αλλά δεν είχα το κουράγιο ή την θέληση να το συνεχίσω. Συζητάω λοιπόν με τους φίλους μου από την ομάδα και λέμε γιατί δεν κάνουμε έναν διαγωνισμό σεναρίου. Και έτσι στήθηκε το “Γράψε το Σενάριο”. Αυτό είχε ως ιδέα να γυρίσουμε αυτή την πρώτη σκηνή , να την δείξουμε στον κόσμο και να πούμε όποιος θέλει ας γράψει το παρακάτω!
Γυρνάμε λοιπόν τη σκηνή και αρχίζω να ψάχνω αίθουσα ώστε να το δείξω στο Πανεπιστήμιο. Δε μπορούσαν όμως να μας παρέχουν αίθουσα και έτσι μου έδωσαν τον αριθμό από τον Δήμο Θεσσαλονίκης. Πήρα λοιπόν και τους άρεσε πολύ η ιδέα. Έτσι μου έδωσαν την Κεντρική βιβλιοθήκη της Θεσσαλονίκης. Αισθανθήκαμε μεγάλη υποχρέωση που μας έδωσαν τέτοιο χώρο. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε μια καλή παρουσίαση και να οργανωθούμε περισσότερο. Φτιάξαμε λοιπόν κάποια βιντεάκια με τους ηθοποιούς που θα έπαιζαν όπου ο καθένας παρουσιάζει τον εαυτό του σε κάποιο ρόλο ώστε να δείξει ότι μπορεί να παίξει στη ταινία. Η επιλογή θα γινόταν ανάμεσα στους συγκεκριμένους ηθοποιούς.
Δώσαμε δύο μήνες διορία ώστε να στείλουν κάποιο σενάριο πάνω στη σκηνή που είδαν. Πήραμε γύρω στις 10-12 προτάσεις. Κάποιες από αυτές ήταν υπερβολικές.Εμείς ήμασταν no-budget . Εν τέλει βρήκαμε ένα σενάριο που ήταν ιδανικο, καλό και βατό,της Αναστασίας Κοτζίμπα . Βέβαια οι ρόλοι που είχε μέσα ήταν μεγαλύτερης ηλικίας. Οπότε σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα και να πάμε σε casting ώστε να ψάξουμε ηθοποιούς.
Μέχρι τότε πίστευα ότι μπορώ να βγάλω όλο το Project μόνος μου. Είχα την ευτυχία να βρω μια παραγωγό, τη Μαριαννα Παπαδοπουλου που σπουδάζει στη σχολή κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης, με ταρακούνησε, μου λέει πρέπει να βρεις μια ομάδα. Τότε δε μπορούσα να το καταλάβω αλλά πλέον γνωρίζω ότι κάτι τέτοιο είναι μονόδρομος. Ξεκινάμε λοιπόν τη διαδικασία ώστε να βρούμε ηθοποιούς και τεχνικούς. Καταφέραμε να βρούμε μια πολύ καλή ομάδα.Παρότι όλοι θα το έκαναν δωρεάν βρήκαν χρόνο ν’ αφήσουν τις δουλειές του και ν’ασχοληθούν με αυτό σοβαρά.
Στη ταινία εκτός από τους ερασιτέχνες συμμετέχουν επίσης επαγγελματίες ηθοποιοί αλλά και ονόματα καταξιωμένα στον χώρο,γνωστά στο ευρύτερο κοινό όπως η Κατερίνα Διδασκάλου.Επίσης κάνει μια guest εμφάνιση ο Στάθης Παναγιωτόπουλος. Πώς συνέβη αυτή η συνεργασία;
Θα σου πω συγκεκριμένα για την Κατερίνα Διδασκάλου. Ψάχναμε για τον ρόλο της μητέρας. Εγώ έλεγα στους φίλους μου ότι έχω φανταστεί την Κατερίνα Διδασκάλου σε αυτό το ρόλο και ότι ιδανικά θα ήθελα αυτή. Έτσι αποφασίσαμε να συντάξουμε ένα email και να της το στείλουμε. Της άρεσε σαν ιδέα.Θέλησε να βοηθήσει νέα παιδιά που ξεκινάνε και αποφάσισε να συμμετάσχει. Συμπτίξαμε τα γυρίσματα ώστε να βολέψει το πρόγραμμα της επειδή είχε παράλληλα θεατρικές παραστάσεις. Μάθαμε πάρα πολλά. Ήταν σαν σχολείο για εμάς. Δε μπορώ να σου πω ότι εγώ την σκηνοθέτησα. Ορίσαμε γενικές γραμμές και ουσιαστικά αυτή μας δίδαξε πως πρέπει να παίζεται ο ρόλος .Τρομερή εμπειρία για εμάς. Τόσο αυτή όσο και ο Αντρέας Μαριανός που είναι και ο ίδιος σκηνοθέτης και βρίσκεται χρόνια στη δουλειά. Το πρώτο που μου είπε ότι του αρέσει να βοηθάει νέα παιδιά και ότι θέλει πολύ να συμμετέχει. Παίζει τον αλκοολικό πατέρα. Ο ρόλος του ταιριάζει απίστευτα. Τώρα όσον αφορά τον Στάθη Παναγιωτόπουλο, μένει στην Θεσσαλονίκη, μέσω κοινών επαφών, γνώριζα ότι ενδιαφέρεται να πάει προς την υποκριτική. Αυτή είναι η 5η ταινία που συμμετέχει. Τα υπόλοιπα παιδιά που συμμετέχουν είναι επαγγελματίες ηθοποιοί από την Θεσσαλονίκη εκτός από τον πρωταγωνιστή, τον Γιάννη Μαλέζα ο οποίος ήταν μαζί μου στην Θεατρική ομάδα “ΧΝΟΥ (Χρονίως Νοσούσες Ονειροπαρμένες Υπάρξεις ) . Επίσης είχα την ευτυχία να συνεργαστώ με δυο καταπληκτικούς νέους και να σχηματίσουμε τον δημιουργικό πυρήνα της ταινίας, το Θανάση Κωνσταντόπουλο που ανέλαβε τη διεύθυνση φωτογραφίας και το Χρήστο Φιλίππου ο οποίος έκανε το μοντάζ και τα ειδικά εφέ της ταινίας.
Κατερίνα Διδασκάλου
Έχω ακούσει πολλές φορές νέα παιδιά που θέλουν ν’ασχοληθούν με την σκηνοθεσία να λένε ότι είναι πολύ ακριβό σπορ. Εσύ όμως με την ομάδα σου κατάφερες να γυρίσεις μια ταινία που διαγωνίζεται σ’ένα μεγάλο φεστιβάλ, χωρίς κάποιο budget. Όλοι εργάστηκαν εθελοντικά.Πόσο εύκολη ή δύσκολη ήταν η διαδικασία των γυρισμάτων ;
Μπορώ να πω ότι όλα πήγαν ιδανικά. Ο, τι πόρτα χτύπησα, μου άνοιξε. Δεν το περίμενα καθόλου. Από πριν ξέραμε ότι θα γίνει no-budget. Παρ’ όλα αυτά βρέθηκε η Ευρωπαική πρωτεύουσα Νεολαίας.Τους άρεσε το project,μας βοήθησε και ουσιαστικά είναι ο παραγωγός της ταινίας. Χωρίς τη βοήθεια της κ. Πασχαλίδου δεν θα μπορούσαμε ν’ αρχίσουμε την ταινία.Τελειώσαμε τα γυρίσματα μέσα Ιουλίου.Αργήσαμε σχετικά. Αλλά το πρόβλημα ήταν ότι αφού ήταν όλοι ερασιτέχνες ,είχαν δουλειές. Για παράδειγμα ο πρωταγωνιστής δούλευε μέχρι το μεσημέρι και ερχόταν το απόγευμα μέχρι το βράδυ για τα γυρίσματα. Οι χώροι που γυρίσαμε ήταν σπίτια φίλων, “ξεσπιτώναμε” τους ανθρώπους. Γι’ αυτό τους ευχαριστώ πολύ όλους. Βοήθησαν χωρίς να έχουν κάτι ουσιαστικό να κερδίσουν. Έπειτα κάναμε έναν μαραθώνιο ώστε να προλάβουμε τις ημερομηνίες του φεστιβάλ και ευτυχώς προλάβαμε.
Όλοι οι συντελεστές ήταν σε αντίστοιχη φάση της ζωής τους. Θέλουν ν’ ασχοληθούν με αυτό, σαν πρακτική εξάσκηση, σαν κάτι που θα τους ανοίξει πόρτες. Ο στόχος ήταν η εμπειρία και να κάνουμε ένα βήμα παρακάτω. Όπως και να το κάνεις τα παιδιά από τη σχολή κινηματογράφου φτάνουν μέχρι μια ταινία μικρού μήκους το να κάνεις μια μεγάλου μήκους θέλει δεκαπλάσια προσπάθεια ,είναι πολύ μεγάλο βήμα. Οπότε όλοι κέρδισαν από αυτή τη προσπάθεια. Και σίγουρα δε κέρδισαν οικονομικά.
Όταν ξεκινήσαμε το project, βασίστηκε και σε μια δική μου πεποίθηση ότι δηλαδή μπορούμε να κάνουμε πλέον πράγματα στον κινηματογράφο με πολύ μικρό κόστος. Γεγονός το οποίο ευνοεί κυρίως η τεχνολογία. Πλέον η απόδοση και η ποιότητα της εικόνας με μία πιο φτηνή κάμερα αγγίζει πολύ καλά επίπεδα. Επίσης υπάρχουν μεγάλες σχολές ανεξάρτητου κινηματογράφου με το γνωστό “do it yourself” που μπορεί να βρει κανείς στο διαδίκτυο. Εκεί μπορείς ν’αναζητήσεις πολλές πληροφορίες, να κάνεις πράγματα μόνος σου, βλέποντας άλλους που τα έχουν κάνει και τα έχουν αναρτήσει στις αντίστοιχες ιστοσελίδες. Μεγάλο μέρος της “εκπαίδευσης” μου ήταν μέσω αυτού. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δε πρέπει να πας και σε κάποια σχολή. Ωστόσο όσον αφορά το κομμάτι του πειραματισμού και της εμπειρίας, κάτι τέτοιο βοηθάει πολύ. Φαντάζομαι ότι παλιότερα για παράδειγμα λόγω του φιλμ θα ήταν πολύ πιο δύσκολο κάποιος να πειραματιστεί. Πλέον είναι σίγουρα πιο εύκολο. Ο καθένας μπορεί να φτιάξει τη δική του ιστορία είτε καλή είτε κακή.
Στάθης Παναγιωτόπουλος
Δηλαδή θα παρότρυνες κάποιον ν’ασχοληθεί με αυτό ακόμη και αν δεν έχει το προαπαιτούμενο budget ;
Μπορείς να κάνεις πράγματα. Το θέμα είναι ότι όταν μπαίνεις στον χώρο θέλεις να κάνεις παραπάνω πράγματα. Το να δείξεις αν έχεις ταλέντο μπορείς να το κάνεις με απλά μέσα. Μέσα που διαθέτει ο καθένας σπίτι του. Η δική μας ταινία νομίζω θα φανεί έχει αυτό το επίπεδο.
Ποιο είναι το περιεχόμενο της ταινίας και τι διαπραγματεύεται;
Η ταινία χαρακτηρίζεται ως ψυχολογικό θρίλερ. Αυτό είχε από μόνο του έναν υψηλό δείκτη δυσκολίας. Ένα ψυχολογικό θρίλερ,με βάση τα χολυγουντιανά πρότυπα, πιστεύω ότι χρειάζεται πολύ καλές ερμηνίες ,σκηνοθεσία και πολύ καλό ήχο. Σ’ένα θρίλερ ο ήχος είναι το 80%. Η ατμόσφαιρα. Εάν βάλεις να δεις ένα θρίλερ χωρίς ήχο δε καταλαβαίνεις τίποτα. Η ταινία έχει να κάνει μ’έναν νεαρό φωτογράφο ο οποίος μένει ακόμα με τους γονείς του,ευκατάστατη οικογένεια. Όταν βλέπει ότι μπορεί να στηριχτεί στα πόδια του αποφασίζει να μετακομίσει. Μετά την μετακόμιση αρχίζουν κάποια πράγματα να συμβαίνουν που θα τον συνταράξουν,θα τον οδηγήσουν σε αδιέξοδα.
Σε τι ανθρώπους απευθύνεται η ταινία,γιατί κάποιος να την δει και τι έχει να κερδίσει βλέποντας τη;
Νομίζω ότι μπορεί να δημιουργήσει συναισθήματα. Όλοι μέσα μας κρύβουμε ένα σκοτεινό κομμάτι. Σε κάθε ταινία ο καθένας μας ψάχνει να ταυτιστεί.Έχουμε κάνει μια προσέγγιση αρκετά μαύρη. Ο ήρωας είναι χαμηλών τόνων,προς το κατατονικό. Όσο και να μη θέλουμε θα ταυτιστούμε , το θέμα είναι ότι δεν είναι και τόσο όμορφο να ταυτιστείς με τέτοιες καταστάσεις. Νομίζω ότι είναι μια σύγχρονη ταινία.Από άποψη ρυθμού και περιεχομένου μπορεί να κρατήσει τον θεατή . Ως θρίλερ θα δώσει μια ένταση. Ως περιεχόμενο μπορεί κάποιος ν’αναδείξει προβλήματα της εποχής εφόσον πατάει σ’ένα κομμάτι της οικονομικής κρίσης,στον θεσμό της οκογένειας , διαφαίνονται οι τριβές μέσα σ’ένα θεωρητικά ισχυρό οικογενειακό πυρήνα. Γενικά αφορά περισσότερο τις διαπροσωπικές σχέσεις. Δηλαδή πως μπορεί να φαίνεται μια σχέση και πως μπορεί να αποκαλυφθεί στην πορεία.
Μου είπες ότι θεωρείς πολύ σημαντικό κομμάτι σ’ένα ψυχολογικό θρίλερ τον ήχο. Πώς δημιουργείται η ατμόσφαιρα στο “Dark Ilussion” πέρα από το κομμάτι της σκηνοθεσίας;
Δύο παιδιά έγραψαν την μουσική ο Μπιερν Αλεξανδρίδης και ο Μάριος Ποδαράς.Το συγκρότημα τους λέγεται Deep in mind . Ξεκίνησε ένα δικό τους project όπου έγραψαν μουσική για κάθε σκηνή, Δημιουργήθηκε ουσιαστικά μιια δεύτερη μουσική ταινία πάνω στην δική μας. Είμαι πλήρως ικανοποιημένος.
Εμείς θα μπορούμε με κάποιο τρόπο να έχουμε πρόσβαση στη μουσική της ταινίας;
Ναι, θα κυκλοφορήσουν ένα album με τα soundtrack της ταινίας.
Μετά το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ποιο είναι το επόμενο βήμα; Εάν κάποιος θέλει να δει την ταινία πως μπορεί να την βρει;
Ο στόχος ήταν εξαρχής το φεστιβάλ. Είδαν την ταινία και την δέχτηκαν.Τώρα από δω και πέρα δε ξέρω.Θέλουμε να πάμε σε Ευρωπαικά φεστιβάλ. Προσωπικά θέλω να την χρησιμοποιήσω μήπως με δεχτούν σε κάποια σχολή σκηνοθεσίας στο εξωτερικό με υποτροφία.Γενικότερα ο στόχος είναι να κυνηγήσουμε ο,τι φεστιβάλ μπορούμε. Μετά ίσως προσπαθήσουμε να ψάξουμε για διανομή σε κινηματογράφους αλλά είμαστε φρέσκοι σε αυτό. Δε γνωρίζω αν μπορούμε να καταφέρουμε κάτι τέτοιο. Πιστεύω θα μας βοηθήσει η συνεργασία με την Ευρωπαική πρωτεύουσα Νεολαίας.
Ο κινηματογράφος για σένα τι εκφράζει; Τι είναι αυτό που σε γοητεύει περισσότερο;
Για μένα ο κινηματογράφος είναι μια τέχνη που συνδυάζει τις υπόλοιπες. Προσωπικά όταν βλέπω μια ταινία αισθάνομαι πολλά. Η αίσθηση ότι μέσα σε δύο ώρες μπορείς να πας από τη λύπη στη χαρά,να τρομάξεις,να φοβηθείς. Μέσα από την ταύτιση που ζεις κάθε φορά,με τον ρόλο,την κατάσταση, αισθάνεσαι ότι γίνεσαι ο χαρακτήρας που βλέπεις. Σπάει η καθημερινότητα, μπαίνεις σε μια αλλη κατάσταση.Η εικόνα είναι πολύ δυνατή.Για παράδειγμα μπορείς να διαβάσεις ένα βιβλίο και να φτιάξεις χίλιες διαφορετικές εικόνες και αυτό είναι πολύ δυνατό αλλά από τη στιγμή που αυτό οπτικοποιείται από τη ματιά κάθε σκηνοθέτη μπορείς να γνωρίσεις και αυτόν . Εμένα με γοητεύει το γεγονός ότι ο κάθε σκηνοθέτης διαλέγει έναν τρόπο ν’ αναδείξει μια εικόνα.Εγώ τουλάχιστον οταν διαβάζω κάτι φτιαχνω εικόνες. Εξωτερικεύεις αυτό που σκέφτεσαι. Και μπορείς να το κάνεις με τον πληρέστερο τρόπο μέσω του κινηματογράφου. Βάζοντας ήχο,εικόνα. Επίσης όταν βρίσκεσαι πίσω από την κάμερα,στη δημιουργία μιας ταινίας βλέπεις άλλα πράγματα. Είναι μαγικός ο τρόπος που μπορείς να φτιάξεις ψευδαισθήσεις. Μπορεις να οδηγησεις το θεατή σε άλλο συμπέρασμα, σε μια κατάσταση που στην ουσία είναι ψεύτικη. Ειδικά τώρα με την ψηφιακή εποχή,ο τρόπος που ο σκηνοθέτης μπαίνει σε μια θέση να σκεφτεί πως θα κάνει εικόνα αυτό που έχει γραμμένο στο χαρτί μου φαίνεται μαγικός. Αυτό που με γοητεύει στις ταινίες που βλέπω, ειναι η ικανοτητα του σκηνοθετη να μην κανει σαφη τον τροπο που εχει γυρισει μια σκηνη.
Για παράδειγμα ποιος σκηνοθέτης ή ταινίες σ’ έχουν κάνει να αισθανθείς έτσι;
Όπως και να το κάνουμε κυρίως αυτές του Hollywood. Παρ΄ότι εκτιμώ πολύ τον ευρωπαικό κινηματογράφο κυρίως τον γαλλικό.Επίσης έχω δει πολύ καλές από τον σουηδικό οι οποίες είναι πολύ σκοτεινές. Δεν είμαι τόσο του blockbuster. Το χαρακτηριστικό που λέω ότι μ’αρέσει σε μια ταινία είναι να είναι “έξυπνη”, να καταφέρει να υπνωτίσει τον θεατή,να κάνει μια μεγάλη ανατροπή που δεν την περιμένεις και να μείνεις άφωνος.Γι’αυτό μ’αρέσουν πολύ τα σενάρια του Stephen King. Δεν έχουν καταφέρει βέβαια όλοι οι σκηνοθέτες να γυρίσουν καλές ταινίες πάνω στα σενάρια του.
Ο κινηματογράφος λένε ότι είναι ένας φορέας που διαδίδει ιδέες…Εσύ μέσα από το δικό σου έργο ποιο θέλεις να είναι το μήνυμα σου;
Προς το παρόν θέλω να οπτικοποιήσω ιστορίες. Οτιδήποτε έχει ενδιαφέρον. Φυσικά βρίσκομαι σ ένα πολύ πρώιμο στάδιο. Θεωρώ ότι για ναθίξεις σοβαρά ζητήματα πρέπει να έχεις κάποια ωριμότητα. Όταν το κάνω αυτό θέλω να είναι καλοζυγισμένα,να έχει γίνει έρευνα,σωστή δουλειά ώστε να δείξω τη δική μου οπτική γωνία.
Ένα σκηνοθέτης είναι απαραίτητα και καλός ηθοποιός ή όχι ;
Καλό θα ήταν να μπορεί να είναι.Αυτό είναι ένα κομμάτι στο οποίο πιστεύω θα δυσκολευτώ πολύ.Δε μπορώ να μεταδώσω υποκριτικές γνώσεις. Οραματίζομαι μια σκηνή,τη σχεδιάζω,μπορώ να δώσω κατευθυντήριες γραμμές. Σκέφτομαι να παρακολουθήσω μαθήματα υποκριτικής ώστε να έχω γνώσεις . Αλλά δε θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να είσαι και ηθοποιός. Τουλάχιστον να μην έχεις και τους δυο ρόλους ταυτόχρονα. Καλό είναι να μοιράζονται οι ρόλοι,να υπάρχει μια εξωτερική ματιά.
Θέατρο ή κινηματογράφος;
Κινηματογράφος. Αν και το καθένα έχει πολύ διαφορετικά πράγματα να σου προσφέρει. Είναι μαγική η αίσθηση του άγχους που προκαλείται,η αλληλεπίδραση με το κοινό. Το θέατρο έχει περισσότερη αμεσότητα. Κάθε μέρα είσαι διαφορετικός. Εκείνη τη στιγμή αν πιάσεις την ένταση,παίρνεις πολλά σαν θεατής,αν σου δώσει καλή ερμηνεία ο ηθοποιός. Ο κινηματογράφος θεωρητικά είναι το καλύτερο δυνατό που παίρνεις από τον ηθοποιό. Δεν έχει την πιθανότητα κάτι να μην πάει καλά. Ο κινηματογράφος συνδυάζει όλες τις τέχνες. Στο θέατρο όπως και να το κάνεις είναι πιο περιορισμένα τα πράγματα.
Οι Συντελεστές της ταινίας :
Σκηνοθεσία/Director: Μάνος Καρυστινός
Σενάριο/Written by: Αναστασία Κοζίμπα
Διεύθυνση Φωτογραφίας/Director of photography: Θανάσης Κωνσταντόπουλος
Διεύθυνση και Οργάνωση Παραγωγής/Line executive producer: Μαριάννα Παπαδοπούλου
Μοντάζ/Editing: Χρήστος Φιλίππου
Πρωτότυπη μουσική/Music: Bjorn Αλεξανδρίδης, Μάριος Ποδαράς
Παραγωγή/Production: Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα νεολαίας-Θεσσαλονίκη 2014/European youth capital-Thessaloniki 2014
Παίζουν οι :
Έμιλυ Θεοφανέλλη : Κατερίνα Διδασκάλου
Άλκης Θεοφανέλλης : Γιάννης Μαλεζάς
Πατέρας : Ανδρέας Ι. Μαριανός
Μελίνα : Ναντίν-Ναταλία Μισαηλίδου
Κώστας Νασιόκας : Δημήτρης Φραγκούλης
Ελένη Νασιόκα : Ιωάννα Σιδηροπούλου
Ερμής : Ζαχαρίας Σπανόςs
Μυρτώ : Μελίνα Χατζηκωνσταντίνου
Χρήστος : Σταμάτης Παπαδόπουλος
Άλκης Νασιόκας : Παύλος Μαλεζάς
Φιλική συμμετοχή / Guest star: Στάθης Παναγιωτόπουλος (Εκφωνητής ειδήσεων)